موسیقی

موسیقی جنوب ایران جزو موسیقی فولکلوریک یا نواحی است که یکی از مهمترین شاخصه‌های آن، غنی و شاد بودن آن است. موسیقی جنوبی هم مثل موسیقی سایر نواحی ایران ویژگی‌های منحصر به‌فرد خودش را دارد.

موسیقی پر حرارت در شهرهای جنوب

در شهرهای جنوبی ایران، ریتم موسیق و آهنگ شاد و پر انرژی کردی و ی با حرارت و پر شور اجرا می‌شود. بسیاری از این ریتم‌ها از کشورهای آفریقایی و هندی وارد حوزه موسیقی جنوب شده است، مانند موسیقی بندرعباس و استان هرمزگان که به دلیل وجود مهاجرانی از کشورهای آفریقایی و هندی و سومالیایی، می‌توان رد موسیقی این کشورها را در آن‌ها دید.

اما ایرانی‌ها هم در ابداع سازهای موسیقی و ریتم‌ها، هنر کمی نداشته‌اند؛ نی انبان، عود، سرنا، دهل، قلم جفتی و … موسیقی جنوب ایران را می‌سازند که معمولاً موسیقی پر شور و حرارتی را دارند. در کنارش با آلات موسیقی مانند سنج و دمام، موسیقی غم‌انگیزی در استان‌های خوزستان، بوشهر و هرمزگان می‌نوازند که ریتم آرام اما بسیار حزن‌انگیزی دارند. (مانند شروه؛ نوعی دوبیتی خوانی و آوازی غمگین دشتستانی که به زبان محلی اجرا می‌شود یا لالایی مادرانه زنان بوشهری که در دنیا نیز شناخته شده است. این‌ها جزو همین نواهای غمگین هستند).

 

رایج ترین شکل‌های موسیقی جنوبی

 

یزله و سیالو دوتا از رایج‌ترین اشکال موسیقی جنوبی هستند که یزله عبارت است از موسیقی گروهی که توسط خوانندگان مبتدی اجرا می‌شد و غالبا با دست زدن همراه می‌شود.

سبالو هم آوازی است که عده‌ای خواننده به صورت دایره‌ای کنار هم می‌نشینند و همزمان با خواندن آواز، شانه‌های خود را با ریتمی مبتنی بر آهنگ، به چپ و راست تکان می‌دهند.

موسیقی جنوبی در سرتاسر شهرهای جنوبی مثل شمال کشور، زندگی مردم را تحت تأثیر قرار داده است؛ تا جایی که کارآواهای مختلفی نیز وجود دارد؛ به این معنی که افراد در طول زندگی روزمره خود برای هر کاری یک آوا یا موسیقی هم داشته‌اند.به عنوان مثال، وقتی می‌خواستند به دریا بروند، برای صید، برای خداحافظی از خانواده یا حتی برای بادبان بالا بردن در لنج‌ها یک نوع ریتم و موسیقی وجود داشته است.